Wiesz - ja lu­biłem zachmurzo­ne niebo
Cel­tyckie chóry przy dębo­wych stołach
Gdy gar­son mil­cząc Guin­nessa na­lewał
I krzepnął spokój bo świat mnie nie wołał

W ra­mionach gro­zy czy też w brzas­ku chwały
To­piłem obłęd który wciąż doj­rze­wał
Świat wy­dawał się być niedos­ko­nały
Dla am­bicji i wewnętrznych prze­mian

Ce­niłem piękno po­nad wszelką miarę
Budząc nadzieję roz­siewałem smut­ki
Kar­miłem ciało i tra­ciłem wiarę
Gry­wając w ba­rach za bu­telkę wódki

Słowa spłonęły wiatr roz­wiał po­pioły
Spoj­rzałem w stud­nię swo­jej ciem­nej duszy
Wie­czność od­kryłem w ok­ruszkach po­kory
Kroplą od­wa­gi zło pragnąc wyk­rztu­sić

Dzi­siaj ro­zumiem dokąd ten świat zmie­rza
Wszys­cy to wiemy lecz nikt nic nie zmieni
Chcę być świadec­twem Two­jego przy­mie­rza
Pa­nie coś stworzył tę prze­piękną Ziemię