Menu
Gildia Pióra na Patronite

Ucz mnie pokory

Wiesz - ja lubiłem zachmurzone niebo
Celtyckie chóry przy dębowych stołach
Gdy garson milcząc Guinnessa nalewał
I krzepnął spokój bo świat mnie nie wołał

W ramionach grozy czy też w brzasku chwały
Topiłem obłęd który wciąż dojrzewał
Świat wydawał się być niedoskonały
Dla ambicji i wewnętrznych przemian

Ceniłem piękno ponad wszelką miarę
Budząc nadzieję rozsiewałem smutki
Karmiłem ciało i traciłem wiarę
Grywając w barach za butelkę wódki

Słowa spłonęły wiatr rozwiał popioły
Spojrzałem w studnię swojej ciemnej duszy
Wieczność odkryłem w okruszkach pokory
Kroplą odwagi zło pragnąc wykrztusić

Dzisiaj rozumiem dokąd ten świat zmierza
Wszyscy to wiemy lecz nikt nic nie zmieni
Chcę być świadectwem Twojego przymierza
Panie coś stworzył tę przepiękną Ziemię

15 623 wyświetlenia
137 tekstów
21 obserwujących
  • 8 January 2020, 19:23

    Gdy wspominam tamten czas i siebie. No cóż? Napisałbym to jeszcze raz. ;)
    Spowiedź? Chyba raczej wyznanie i myśli do refleksji dla innych.
    Pozdrawiam Malusia, Sprajtka. :)

  • Malusia_035

    8 January 2020, 10:18

    Trochę tak jak spowiedź , ładny podoba mi się :)

    Pozdrawiam :)