Menu
Gildia Pióra na Patronite

Naucz mnie pokory

Wiesz - ja lubiłem zachmurzone niebo
Celtyckie chóry przy dębowych stołach
Gdy garson milcząc Guinnessa nalewał
I krzepnął spokój bo świat mnie nie wołał

W ramionach grozy czy też w brzasku chwały
Topiłem obłęd który wciąż dojrzewał
Świat wydawał się być niedoskonały
Dla ambicji i wewnętrznych przemian

Ceniłem piękno ponad wszelką miarę
Budząc nadzieję rozsiewałem smutki
Karmiłem ciało i traciłem wiarę
Grywając w barach za butelkę wódki

Słowa spłonęły wiatr rozwiał popioły
Spojrzałem w studnię swojej ciemnej duszy
Wieczność odkryłem w okruszkach pokory
Kroplą odwagi zło pragnąc wykrztusić

Dzisiaj rozumiem dokąd ten świat zmierza
Wszyscy to wiemy lecz nikt nic nie zmieni
Chcę być świadectwem Twojego przymierza
Panie coś stworzył tę przepiękną Ziemię

12 296 wyświetleń
150 tekstów
7 obserwujących
  • 10 November 2015, 20:41

    Więc, o co?
    Nie znasz mnie, nie interesuje Cię poezja. Szukasz nowych znajomych? Mam wrażenie, że nie znalazłaś dość interesującej osobowości.

  • 10 November 2015, 20:36

    Uważasz, że tak się zachowuje?

  • 10 November 2015, 20:29

    Dziękuję :)

  • Malusia_035

    10 November 2015, 20:27

    zatrzymuje treścią :))

    Pozdrawiam :))

  • 9 November 2015, 20:30

    Dziękuję Wam za chwile, które mi poświęciliście.
    Pozdrawiam.

  • nicola-57

    9 November 2015, 20:19

    Bdb

  • R.A.K.

    9 November 2015, 16:20

    Mój klimacik...

    Pozdrawiam