Słowa zmiecione miotłą wiedźmy

Wiersz zainspirowany niezwykle pięknym zdjęciem NGC6960 Miotła Wiedźmy:

Ja o tym nie wiedziałem,
Że w mroku oddechem srebro płynie.
I wtedy gdy ją tak całowałem,
I potem, gdy śniłem o tej dziewczynie!
Bo była piękna, mówię wam!
Jedwabiem snute fantazje włosów
I lśnienie śliny u miodnych ust bram
Jak jeden wygrany największy z losów.
Ja nie wiedziałem! A przecież
Ta dusza wiedźmy śniąca światów snem,
W skrzącej czerni zimy, granatu lecie
Oglądająca tańce nocą i dniem...
Dziś, kiedy z cienia byłych pocałunków
Wyrosła tęsknie srebrnej bieli brzoza,
Wzrok rozliczając miłości rachunki
Zagubił sumy w galaktycznych zorzach.
Dziewczyna, ech! Wciąż trwa na mych ustach,
Choć tchnieniem biegnie wiedźmie w tan.
I tylko moja samotność tak pusta,
Jak czerni blask wśród gwiezdnych ram.

Quid Quidem