Wiersz

O cud przemienienia proszę
w wirujące płatki śniegu,
w pyłek kwiatów umajonych.
Dniem i nocą na swych plecach noszę
ołowianych słów sploty,
twarde odlewy ludzkiego cierpienia.

Smutek i ból łączymy w kielichu myśli,
z pięknem naszej głębi,
z dobrem szczerego serca.
Wierząc, że cud przemienienia się ziści,
poza wewnętrzny horyzont wzleci
zwiewne świadectwo naszego istnienia.