To Jest Trzykropek

Wiedzieć
nie znaczy rozumieć
wiedza nie jest nawet przyjemna
wiedza rodzi pytania
a ja chciałbym czuć
omdlewać z zachwytu
porannym powietrzem
umierać
z każdym spadającym liściem
nie móc się ruszyć w zapachu zbóż
a z tej niemocy
paść na kolana
doznawać słońca jako olśnienia
nie tylko palącego żaru

Gdzie jest radość
w skaczącej wiewiórce?
w przemykającej jaskółce tuż nad głową?
można być aż tak umarłym?
mieć oczy, i nie widzieć
mieć uszy, lecz nie słyszeć?
wiedza jest jak to serce w klatce
co tylko obija się rytmicznie
napędza mięso i kości
to prawdziwe serce jest całkiem gdzie indziej
wiem gdzie
ale po co mi ta wiedza?

Jak napajać się pięknem
o którym wiem, że istnieje
cóż to za klątwa?
czym bogom zawiniłem
że jako kukłę przeklętą mnie zesłali?

Chlupoczący deszcz o szybę
płatki śniegu powoli opadające na twarz
rozkoszna rosa obmywająca stopy
ćwierkot tysięcy lotów
dudnienie dzikości wśród drzew
przecież można się w tym zakochać!
można zachwycać się każdą chwilą
oddechem i słowem
uśmiechem, pocałunkiem, dotykiem
spojrzeniem w oczy
pajączkiem uwikłanym w swą sieć
gdzieś w kącie nad głową

Jak zaznać kropli
by poczuć potok radosny
zamiast tonąc w oceanie
usychać z pragnienia?

Ile trzeba wiedzieć
by czuć?