Odnaleźć w sobie człowieka

Wieczór okno zakryte firanką
Zmęczona postać przy stole
Pochylona nad niedopitą szklanką

Kot co z nudów leży nieruchomo
W przestrzeń wpatrzony mętnym wzorkiem
Już niepotrzebny nikomu

W powietrzu unosi się zapach tego
Czego nikt inny zwietrzyć nie może
Niesie garść wspomnień tak wymownych
Jak krzyż stojący samotnie przy drodze

Zatrzymać się chociaż na chwilę
Odnaleźć w sobie człowieka
Dłoń podać pomocną
Nawet gdy nikt na to nie czeka