nie dzieje się nic...

widzisz…
widzisz przecież…
światy nam się poróżniły
odbiły od siebie i mkną
w przeciwnych kierunkach…

znajomymi ścieżkami chodzę
wróble przecinają przede mną powietrze
i wspomnienia rozrzucają…
…niemoją pamięć w sobie noszę
przestrzeń oszałamia mnie…
i cel swój gubię…

gdzie jestem?

udaję, że to ja
wciąż ja przecież…
podobnie wyglądam
łatwo pomylić się można
czasem mnie samej się to zdarza

z rzadka tylko
nastaje taki moment gdy
nieoczekiwanie pojawiasz się obok
z całym swoim światem
dobrobytem całym
przecinasz mi drogę
i
i…
nie dzieje się nic…
nawet iskry smutku nie błyszczą
cisza… bezruch…
wtedy wiem... umarłam…

3.12.2015, czwartek, 9.00