Perony mają po czterysta metrów

Widzę jak poezja umiera
w Bolesławcu na dworcu kolejowym
wije się pod nogami rozpacz
i cięgnie za śmierdzącym mopem

Ten nietrzeźwy starzec
przypomina świętego
ma poszczane spodnie
i prosi o złotego

To ja ukrzyżowałem poezję
byle jak zmartwioną twarzą dziecka
które na widok anioła w seksownej bieliźnie
odmawia schematycznie paciorek
i szeleści papierkiem z cukierka

To nie jest wiersz
ja na tym dworcu przesiedziałem
połowę życia
widziałem jak odjechał stąd Szatan
po bilety stała też zapłakana Maryja...