Widzę Cię, choć właściwie rzadko widuje.

Czytam Cię, nie znam głosu.

Przytulasz mnie, lecz tylko słowami.

Ciężko mi, gdy nie jesteś obok.

Tak wiele nas dzieli, tak różni jesteśmy, Ty jednak uparcie wciąż chwytasz mnie.
Chwytasz słowami, bo dotyk zbyt odległy jest.
Zbyt zgubne uczucia, naiwne, dziecinne.
Lecz w sercu tak szczerze to wszystko brzmi.
I może czas znów stać się dzieckiem.
Nie słuchać nikogo i ufać jak nikt.