Menu
Gildia Pióra na Patronite

Niedopasowani

Widać w nas wszystkich pazur tkwi
W nienazwanym cieniu
W ogniu, w duszy, w chaosie i w krwi
W nicości i w istnieniu...

W płaczu i w radości
Gdy noc i gdy dzień...
W honorze i w podłości...
Gdzie cisza i gdzie dźwięk?

Szukamy śladów Chaosu
I magii zagubionej
Drwiąc z drwiącego losu
Hen w kniei zacienionej!

Samotni, chociaż razem
Wspólnie i z osobna
Magiczni, jak obrazek
Jak ściana w freski zdobna

Ludzie... ludzie inni, ludzie barwni duchem
Bogaci w uczucia, morza wylanych łez
Bogactwem dusz tak samo, jak chleba okruchem
Oszpeceni światem, choć piękni niczym bez...

Niby nienazwani, chociaż mamy imiona
Jesteśmy pariasami w gąszczu społeczeństwa
Ale mamy siebie, niech rzeczywistość skona...
W szalonym danse macabre ludzkiego społeczeństwa...

13 975 wyświetleń
199 tekstów
55 obserwujących
  • Eliveva

    12 November 2013, 00:28

  • Papużka

    19 February 2013, 11:53

    Najistotniejsze jest być sobą i lubić siebie.
    A puzzle dają frajdę tylko w dzieciństwie... chociaż..
    A następnie by tolerować inność w drugiej jednostce i darzyć ją szacunkiem na jaki zasługuje. :))
    No :) a wiersz bardzo fajny.

  • Archangel_Marco

    18 February 2013, 21:50

    Nawet nie powinniśmy być dopasowani. :) Mi jest dobrze z moją epickością, innością, wadami i zaletami. ;)

  • Papużka

    17 February 2013, 11:49

    piękny wiersz..
    nie zawsze musimy być dopasowani
    życie ludzkie nie jest układanką z puzzli...
    każdy ma tą zadrę..

  • misiek45

    17 February 2013, 10:55

    Napiszę tylko jedno ten wiersz ma pazur-:))