Przygarbiona starowinka

Wiatr oplatał węzłem ciszy
dwie przydrożne brzozy
pejzaż zemsty okrył zniczem
pamięć zaginionych

Gdzieś w tarninie wegetując
zapomniany promyk
gra nokturnem nagich wersów
pośród leśnych dróżek

Czy woń białej kiści płatków
jeszcze wiosną zdoła
wczesną porą na rozstajach
czeremcha zachować

Niepoprawna starowinka
przygarbiona marzycielka
cichy pomnik martwych chłopców
wyrzeźbiony pod czeremchą
zdradą pokonanych