Samotność duszy.

Wciąż się zastanawiam co robię pośród niektórych ludzi,
którzy w codziennej gonitwie za materialnymi rzeczami
nie mając w sobie ciepła zatracili wyjątkowość tamtych chwil,
gdzieś się pogubili i nie żyją już swoimi marzeniami.

Odsuwając się od bliskich zmierzają wprost do serc osamotnienia
bez ciepła i miłości doprowadzając do dusz okaleczenia .
Stłamsili swe uczucia gdzieś głęboko w sobie bojąc się ośmieszenia
serca mają zimne ,spojrzenia ich bez wyrazu pełne otępienia ...
Coraz częściej mam ochotę oddalić się w ciszę pustych zimnych ścian toni,
gdzie w samotności mógłbym szukać spokoju uciekając od miejsc w których są oni.
Może tam zaznam wyciszenia dla mej mrokiem okrywającej się przy nich duszy,
nie dosięgnie mnie ich zakłamanie i nikt mego świata złem więcej nie przyprószy.
Gdzie nie będą mogli mi zadać kolejnych ran,nóż w plecy wbijając
nie obrażą kolejnym wulgarnym słowem ,ciężarem nienawiści do ziemi przygniatając
i nie uderzą po raz kolejny w twarz złością kierowaną ręką ,
śmiejąc się szyderczo prosto w oczy poddając niesamowitym udrękom .

Ale czy warto szukać w zapomnieniu spokoju,
po raz kolejny przed światem uciekać?
Okazując tym samym swoją charakteru słabość
i poddać się temu co los nieubłagany nam przyniesie czekać?
To i tak niczego w ich postępowaniu nie zmieni
ich skamieniałych serc nic nigdy nie odmieni,
będą wciąż żyli w swoich zamkniętych światach uczuciowo wegetując
niczego swoimi ograniczonymi umysłami nie pojmując .
A ja? ja pójdę dalej z dala od innych swoją raz obraną drogą
nie poddam się już nigdy, na zawsze zostając "sobą"
A TY? Ty mając czyste serce i otwarty umysł co sprawi że będziesz wyjątkowy
na pewno trafisz na mnie i będzie nam dane spotkać się gdzieś w połowie drogi...

autor~ I ภ ғ ĭ ภ ĭ т ε ~

Z bloga dn.28.12.2017