Wagony turkoczą, słońce grzeje twarz.
Mijam domy, życia ludzkie i ulice.
Nie chce mi się machać do nich, krzyczeć.
Już mówię o tym świecie "wasz".

Nie mam walizek. Ot, zniszczony worek.
Nieporadnie poruszam się wśród ludzi.
Zwykle zapał muszę w sobie studzić,
Do serca wcisnąć ogłady korek.

Przed chwilą, w przejściu między wagonami,
Złapałem motyla. Taki był piękny i zagubiony.
Z palców zrobiłem klatkę dla ochrony
I chciałem go do siebie zanieść.

Los nie był łaskawy, za to łaskawie okrutny.
Był tłum… ktoś nadepnął mi na palce,
Dłonie się rozwarły w mimowolnej walce
I … nie chciało mi się nawet robić kłótni.

W gniewie zacząłem, ale przestałem.
Straciłem go. To wszystko.
Oddaliło się, co było blisko.
Nie tego chciałem.

Potem patrzę na ostrze pociągu.
Na twarz wypełzają słoneczne promienie.
Uśmiech mi szepcze "droga już się nie zmieni".
Droga do domu, do prawdziwego lądu.

Quid Quidem