grochów

w wilgotnym płaszczu jesieni
przemieniony w senny poblask
świt

pokój był tutaj na ziemi
mały i święty - ukochany

zrodził się wśród skromnych mebli
i świat przybieżył niosąc w darach - zabierając
pozostał orzechem rozłupanym

w kącie salonu pierwszy telefon
którego numer pamiętam do dziś

na podwórku drzewo wiśniowe
kasztany pękające z trzaskiem
koci przybłęda łypiący przebiegle

piegi dziewcząt burze pokruszone
źdźbła nabiegłe deszczem – echo ziemi wspięte
ponad cienką kość powrotów

------

długo wisiała biała kamizelka taty
aż wszystkie ubrania go przerosły

każde rozumienie ma własne serce
które boli