Dostrzegam

W swym życiu, jak w każdym z odmienna
wiele się zapomina i wiele się pamięta.
Gdy człowieka opuszcza wena,
Niewielką cząstkę mu odbiera.
Chwile ulotne przeze mnie kompletowane,
ciągle rozciągają się w czasie.

Gdzie ten świat co był tutaj kiedyś ?
On jest taki sam,
lecz nie rozumiałem go wtedy...

Już od dni kilku
dostrzegam to wszystko
bez najmniejszego wysiłku.

Wszystko, co klarowne i przejrzyste
analizuję po dwa razy,
by nie wpaść na minę.

Dostrzegam również Swe życie tak piękne,
że jeden płatek z Twojej róży
nigdy nie zwiędnie.