Szczyt

W świątyni słońca znużony człowiek,
zamyka oczy.
Skrywa tu przed światem tajemnice,

Marzenia zawisły w przestrzeni gwiazd,
gdzieś w odległej galaktyce.

A on bije ukłony w stronę bożków.
Składa daninę, prosi o cud.

Niespełnione prośby uderzają o ziemię.
Łzy płyną po policzku.

A wystarczy tylko rozwinąć skrzydła.
I jak dziki ptak wzbić się ponad horyzont.

Mimo strachu osiągnąć szczyt marzeń.