Jak rozwiane włosy

w samotnej celi rozprawiam modły
wzrok pusty jakże dusze nabrały boju
okrycie me nędzne w ręku chusteczka czerwona
pachnie sadem Adama
splata me usta woń z raju
śpiewem cichutkim łzami okaleczona
by u bram gołąb cnotliwszą przybrał mą drogę
by uniósł w niebiosa me zielone oczęta
nędzarkę wolności uczynił hartowną
i w darze radości nie skąpił