(nie)moc

w przełęczy ugrzęzły wiodące ku nam drogi
wzeszedł księżyc jak skulona starość

oplata filary zmęczonego mostu
niczym bandaż
zimne światło
unosi mnie
twój oddech

i jeszcze tylko nicość
czysta karta
w nieskończenie wąskiej szczelinie
pod skrzynią jestestwa

czas niesie w sobie coś, co do niego nie należy
w martwym kącie
niczym podpowiedź

wątła halucynacja, ułożona z napotkanego
już daleko na drodze
wewnątrz

wieczne upomnienie
ukazywanego życia, którego nie mogę sięgnąć

w zamknięciu
samotnie przemierzając niewypowiedzianą przestrzeń
którą tworzę