W otchłani nicości dostrzegam wiarę, nadzieję i miłość.
Płomienie obiegają me ciało jak dziki szał.
Zbieram myśli i strzelam do Ciebie.
Między ciszą, a krzykiem mych warg
rozbieram Twe myśli, zaczynam w to grać.
Pochłonięta regułą gry, zaczynam gubić rytm.
Zapominając co dobre, a co złe w nas jest,
co brzmi nocą, za dnia wyrywa mi pierś.
Tłumi nas siła naszych ciał.
Tylko znów chcemy zapomnieć o sobie.