W oknach na świat
miejskich sklepów
odbijam się na obraz i podobieństwo
własne.

Za każdym razem
tak samo.
Stagnacja nieproporcjonalności
fizyczno – intelektualnej.

Na własnych wstydliwych nogach
idę w kierunku własnych koszmarów
konsekwentnie do celu
za głosem chorego serca
głucha na krzyki zdrowego rozsądku.

Na własne oczy
widzę ludzkie dążenie
do snu,
którego nie przerywa dźwięk budzika.

Konsekwentnie z wysoko uniesioną głową,
nie patrząc szybie
prosto w oczy