dziecięca (nie)pewność istnienia

w niebie też są psy,
te pasterskie, pilnujące
nas, baran(k)ów, żeby
się nie zabłąkać
albo żeby się nie zaplątać
w chmurach ciemnych,
co czystym się stamtąd już
nie wraca.

koty siedzą przy tronie,
łaszą się do Najwyższego,
na reumatyzm pomagają
swym ciepłem, pomrukiwaniem,
futerkiem miłym.

ale w niebie nie ma
gryzoni, bo przegryzłyby
puch z chmur, który unosił każdego,
co zasłużył, co świętym jest.

ale pewne jest to,
że w niebie nie ma jeszcze nas,
bo zbyt łatwo przychodzi nam
ilustrowanie życia, którego nawet
dzieci nie umieją opisać jednym,
prostym słowem: nieśmiertelność.