Petrichor
W końcu pada.
Łapię w dłonie deszcz, krople chowam jak największy skarb. Dość już skarg zmęczonej ziemi, powtarzają się jak zdarta płyta. Zewsząd paruje, unosi się głęboki zapach geosminy, suchej trawy.
Stawiam kołnierz, w kieszeni płaszcza szukam ciepła. Na zmokniętych parapetach tulą się do szyb gołębie, w niedomkniętych furtkach zagubił się wiatr.
Z przyjemnością drżę. Dobrze, że w końcu chłodniej. Wystarczy tego ciepła, do opowiadania.
Sylwia Pryga
26 September 2020, 14:21
Upssss to musisz mi wybaczyć ,właśnie przed chwilą kilka takich listków zmiotłem z parapetu ,a może właśnie jednym z nich byłaś właśnie Ty 😁
Pięknego całego weekendu życzę Sylwio ,pełnego niespotykanych myśli 🌈🍁😊od Sylwia P.
25 September 2020, 18:45
Lubie takie gryzmołki, tak samo jak i znajdywać sie potej drugiej stronie okna. Bywam rudym liściem, potykając sie o cudzy parapet🙃
Pozdrawiam wieczorową porą 🙂25 September 2020, 15:55
Rozumiem ,jeśli by nie padało u Ciebie ,a chciała byś coś takiego usłyszeć zawsze mogę postukać łyżeczką w Twój parapet :)
Ot i moje niewyparzone gryzmołki ;)od Sylwia P.22 September 2020, 17:28
Dziękuję Rafał. Ja akurat bardzo lubię to dzwonienie o parapet, zwłaszcza wieczorową porą 🙂
22 September 2020, 16:56
Pięknie układasz swoje myśli...prawie słyszę jak deszcz puka w moje okno 🙂
od Sylwia P.
19 August 2020, 23:31
Poskakać po kałużach och jak dawno tego nie robiłam .....ale jednym się pocieszam przyjdzie nad morze jesień i znowu zacznie wiać i padać.....:(
19 August 2020, 22:33
Marta, a ja bym chciała bardzo zmoknąć i mieć przy sobie fotografa...😁😉
