Na końcu rzeki

W jednostajnej strudze rzeki
Dni chłoną nutki kropel deszczu.
Kiedyś brzeg zdał się tak daleki,
Teraz miniony i ten, co go wieszczył.
Brudy, samorodki i stada kamieni,
Niesione falą znudzonych godzin,
Kierunku nie potrafią zmienić,
Oddech odnajdując w Charona łodzi.
Od samego świtu pragnienia, jak ryby,
Przejrzystą taflą płochliwie pływały.
Teraz, gdy zmierzch zwalnia lekko tryby,
Ich barwne łuski są już czarnobiałe.
Wiem, że wszystko w końcu rzeka skruszy,
Barwy lśnień, huk pienistych grzyw.
Pozostanie tylko środek mojej duszy,
A w nim pozostaniesz ukochana Ty.