hibakusha

w japońskim haiku
sprzed setek lat
cykadę oślepia refleks słońca
na wilgotnej korze śliwy

ponad szmerem pijących korzeni
odwiązane łódeczki mchu

giętkie witki wierzby
mącą poblask źródła
rysują srebrną płetwę

białe oczy hibakusha
tego który przeżył wybuch
rozwarte nocą jałowe
odwrócone grzbietem
do góry
rozkłada w nich gałęzie księżyc

o kamień uderzają martwe ryby