w deszczu utonę i w łzach
pękatych kroplach tęsknoty
rozbijających o grunt o piach
wspomnienia minionej głupoty

przez wiatru fale natchnienia
stawiam opory żywiołu
w smutnym sympatii kończeniu
nie powstaniemy więcej z popiołu

o bębny wybija takt serca
ostatnie sekundy śmiechu
w ironicznych rytmach scherza
brakuje i tobie oddechu

na szybie ręka złamana
entropia matką chaosu
rzekłabym - goodbye Kochana
lecz dosyć nam tego patosu...