Wibracje Nieba

W bezmiarze kosmosu, gdzie gwiazdy tańczą na niebie,
Czuję się malutkim pyłkiem, częścią czegoś większego.
Tam, gdzie czarny próżnia otacza nas ze wszystkich stron,
Nasze istnienie nabiera nowego znaczenia i ton.

Wśród galaktyk i nebulosów, tajemniczych mgławic,
Odkrywam w sobie głębokie pragnienie doświadczenia życia.
Bo w bezmiarze kosmosu, gdzie czas i przestrzeń zlewają się,
Zmysły rozwijam, duszę odzyskuję i marzeń rzeczywistość staje się.

W blasku dalekich świateł, które do mnie docierają,
Odkrywam nieznane horyzonty, które na mnie czekają.
Bo bezmiar kosmosu to zaproszenie do podróży,
By odnaleźć swoje miejsce w tym niezwykłym życiowym łożysku.

Tam, gdzie gwiazdy migoczą i planety krążą wokół słońca,
Czuję się częścią tego wielkiego kosmicznego tańca.
Bo w bezmiarze kosmosu, gdzie wszystko jest możliwe,
Odkrywam swoją siłę i potencjał, który mnie wciąż kusi.

Bezmiar kosmosu to oaza ciszy i refleksji,
Gdzie zmysły się odprężają, a dusza znajduje spełnienie.
Wielkie pytania o istnienie i sens życia nurtują nasze umysły,
Ale w bezmiarze kosmosu czujemy, że jesteśmy częścią czegoś wyjątkowego i wielkiego.

I tak, kiedy patrzę w górę na bezmiar nieba,
Czuję się nieważny, lecz jednocześnie niezwykle ważny.
Bo bezmiar kosmosu przypomina mi, że jestem częścią tej nieskończonej opowieści.

Że moje istnienie ma znaczenie, choćby to było małe jak promień światła na bezkresnym niebie.

W bezmiarze kosmosu odnajduję pokorę i piękno,
Wielkie tajemnice otwierają się przede mną w milczeniu.
Bo tam, gdzie nic nie kończy się i wszystko się zaczyna,
Czuję, że jestem częścią czegoś większego, czegoś niezmierzonego i niepojętego.

Bezmiar kosmosu inspiruje mnie do marzeń i odkryć,
Wprowadza mnie w stan zdumienia i bezgranicznej radości.
Bo w końcu, w tej nieskończoności, gdzie czas się gubi,
Czuję, że jestem wolny, że jestem kimś, że jestem cały.