jednym tchem

pomiędzy skórą a nami
jest przestrzeń bez dotyku

tam szept rodzi się z ciała
nim ciało umrze w krzyku

tam palce czasu
wrastają w dłonie
dusząc bezdusznie
bo wszystko płonie

nas zawsze jest za mało
o ten jeden oddech

...
zachwycasz Niko
pozdrawiam ciepło :)

Sylwio, Emilio, Ago ja Wam jak zawsze bardzo serdecznie dziękuję. Że czytacie sukcesywnie i że zaglądacie.A jeszcze jak Wam się podoba to już w ogóle strasznie mi miło. Dzięki !

Wszystko co z kawą wypijam do dna.
Oj Nikuś, od Twoich słów nie chce się odchodzić.

,,zwier(s)z mi się
bym miała cię wreszcie na jesień"

Cudo, cudo jak dla mnie. Zatrzymałam się i... nie mogłam odejść. Porywam do siebie. :)