Wiersz poważnego człowieka

Usłyszałem o sobie,
że jestem poważny pan,
tak zabrzmiało to dwulicowo,
sarkastycznie, ironicznie,
czułem fobicznie,
iż ktoś jawił się jako klaun

Klaun, a może błazen,
bo to niegłupi typ,
człowiek nie ufa sobie,
a co dopiero innym

Z natury jestem smutny, poważny,
tak na zewnątrz,
kiedyś tak było bezpieczniej
i tak już mi zostało

Ostatnio trudniej mi spoglądać w przyszłość,
więc musząc czymś zająć mózg,
zajmuję się przeszłością,
to forma bierna, nie czynna

Może poukładana przeszłość
jest mniej intrygująca
i nie warto sprzątać bałaganu?
Człowiek boi się, że będzie za dobrze

Widzę u innych dobre chęci,
ale czuję to tak powierzchniowo,
iż ślizgam się
i nie trybię z ludźmi