Upiecz mi życie...
Upiecz mi życie
Nie patrząc na innych
To w nas jest smak…
Wonna cisza…
I radość, spływająca po sercu
Jak sok malinowy
Ugotujmy życie
Jak najlepszą zupę
W jednej dłoni trzymaj majeranek
W drugiej… moją dłoń
I patrz jak zapach
wypełnia nasze dusze
i kosztuj ją
i zanurz się w nią
A na deser z wisienką
Przyjdzie jeszcze czas…
Zrób mi go proszę
Ostatniego dnia.
Wtedy ze spokojem zanurzą się w nim
I szeptem na ucho powiem:
„ Warto było żyć…
Tak kochać…
Gotować w Twoich ramionach…”
21 February 2013, 21:28
Piękny wiersz, szczerze powiem, że się zaczytałam :)
I cieszę się, że w końcu mogę przeczytać coś mniej smutnego...Pozdrawiam,
~ Marzycielka
18 February 2013, 09:46
przyznaje, że świetny wiersz, dobrze się go czyta niezwykłe połączenie kulinarnego smaku ze smakiem uczuć...
Pozdrawiam i oby tak dalej.
14 February 2013, 19:34
Dziękuję i pozdrawiam. Xavierze Ty zawsze aktywny :) aż miło i smutno zarazem, bo ja nie mam tyle czasu.
Miłego wieczoru.
14 February 2013, 19:23
aromatem miłości poprzez gotowanie wypełniasz nasze życie.. które z dnia na dzień lepiej smakuje:)
przecudny wiersz...pozdrawiam:)