Menu
Gildia Pióra na Patronite
Wiersz

L'infini

ugasają płomienie
gwieździste otchłanie
jakbyście niebo studzili - krwią własną

a może was nie ma - za tymi ogniami
i próżno migot mgieł mnie wzywa

bo choć dusza lecieć w ten blask - gotowa
lękam się że wasz spokój zmącę
że oni tam wszyscy
kroki moje słyszą

i serce tęskniące już tego nie wskrzesi
cośmy aż do mogiły
chowali przed wzrokiem ludzi

w zbiorowym milczeniu

lecz po tym Bóg nas w tłumie odróżni
że wreszcie - na progu obiecanej ziemi
nie będzie dla nas cierpienia większego

niż w godzinie bólu
przypomniane szczęście

101 347 wyświetleń
954 teksty
266 obserwujących
Nikt jeszcze nie skomentował tego tekstu. Bądź pierwszy!