Wyznania schizofreniczki

Ufność zbyt dziecinna,
ciało zbyt zuchwałe.
Myśli me oniemiałe
krążące wokół serca.

Niedoścignione wzorce samej siebie,
poprzez ścieżkę nieskończoną
karcą me sumienie,
bo już umysł tylko obroną.

Serce umarło w zachwycie wielu,
którzy jej nie doścignęli...
a, że sama kimś innym być chciała,
pojęcia nie mieli.

Po cóż się silić,
karać swe istnienie...
Być może lepiej uzewnętrznić
prawdziwą siebie,
by umieć spojrzeć w lustro
i mieć czyste sumienie.