Udupiony świat się chyli.
Do upadku. W tejże chwili
kredki chwyćcie ludzie prości
i nie wstydźcie się starości.
Rzeczywistość Naszą szarą,
pomalujmy wspólnie,z wiarą,
iż na długo pozostanie,
w ubarwionym przez Nas stanie.
Niech dziś każdy się poszczyci,
optymizmem swym zachwyci
innych ludzi. Ciągle smutnych.
Na swój sposób wręcz okrutnych.
I nauczy ich jak żyć.
Optymistą stać się. Być.