Złość piękności szkodzi

Uczono mnie w dzieciństwie, że złość piękności szkodzi.
Nie mogę się złościć, bo nie mam czym szastać.

Dziewczynce przecież nie wypada głośno krzyczeć,
Powinna być zawsze ułożona, skromna, cicha.

Nauczyłam się więc ukrywać swoje emocje,
Nie mówić o złości, w gniewie się zamykać.

Przestałam nazywać uczucia po imieniu,
Przez co stałam się mistrzem w cichym cierpieniu.

Przeczytałam ostatnio, że nie ma złych emocji,
Każdą z nich trzeba zrozumieć, a tego nie umiem.

Nikt mi nie powiedział, że mam prawo czuć,
Nie muszę być cicha, mogę się złościć, mogę się śmiać i płakać.

Nauczyć się wyrażać, to co mi zabrano,
Objąć dziecko, którego odpowiednio nie kochano.

Chociaż dzisiaj jestem sama, jątrzy się we mnie rana,
Niezrozumianych uczuć, w które teraz chcę się wczuć.

Od dzisiaj zaczynam tą długą, wyboistą drogę,
Stanę przed lustrem i pokażę sobie, że mogę.

Obejmę się jak nigdy nikt mnie nie objął,
I zacznę wsłuchiwać się w dotąd nieodkryte emocje.