Zaduma

ubrany w półmrok cmentarz
nostalgią za serce chwyta
jak zabłąkany duch przemierzam alejki
zagłębiam się w myślach

mimo że dzień już przymrużył oczy
to strach daleko ode mnie krąży
tu gdzie schodzą się wszystkich drogi
spokój przemawia jak zmarli poprzez ciszę

potwory upiory
jedyne jakie widziałem miały ludzką twarz
ludzie przypisują złe czyny temu co niestworzone
a każdy rodzi się z pierwiastkiem zła

wśród zmarłych spokój dusze napełnia
księżyc w pełni czuć oddech ziemi
która za jakiś czas ugości mnie
zapalam płomyk pamięci do żywych wracam póki co tam mój dom