u progu moich drzwi
usiadł czarny mrok
nie straszne mi jego westchnienia
chroni mnie blask księżyca
i nawoływanie anioła stróża
który czasem mruży oczy
na widok mojej ludzkiej głupoty

nie jestem ideałem lecz noszę w sercu
trzy zacne cnoty...
Zboczę czasem z drogi
lecz kto powiedział że ścieżkę usłaną
będę miała znakami z róż

są zwątpienia i tęsknoty
które pokrył już kurz
a życie toczy się dalej
mimo że u stóp pełno przeszkód
w wspinaczce na szczyt
wolę żałować że coś zrobiłam
niż płakać że stałam w miejscu
jak zaklęta i nie doznałam
smaku życia