mam lęk niskości, więc nie uginaj kolan, gdy przez życie gnam

tytuł zawsze zostawiam sobie na koniec
jak mógłbym podsumować treść
która nie ma jeszcze znaczenia

życie
o które nie upomniała się jeszcze śmierć

kobietę
oczekującą na miłość
i ten życia gwałtowny wiatr
który chłodem wciąż pali
budząc w człowieku rozpaczy śmiech

gdy siedzę pochylając dłoń
nad alkoholu winą
spisaną ukojeniem rozdartych skroń
myślę - na co mi ten wiatr -
co skradł mi w sercu czas, na krwi pompowanie

przeto miałem być człowiekiem
zaś los - co jutro przynosi mi w dłoniach własnych -
każe mi płacić wysoką cenę
za to bym go nie rozniósł
po ciele

w mych kątach własnych

więc skóra potyka się o błąd
ja o chłód
i nie mam już wiary, skąd
mógłbym przynieść liściom, mym pragnieniom i wyrzeczeniom
sensu

skąd człowiek obskurny w marzenia
nabity co dzień w butelkę
i chaosów pragnienia
mógłby powiedzieć jak na imię ma
i czyje to skrzydła
zbudował ten otchłani świat