Spowiedź hipokrytki.

Tyle nieuzasadnionego zła,
dotyka mnie za dnia.

Nie, ja nie wierzę.
Nie, Boga nie ma.

Nocą, w ciszy objęciach
szepczę w długich rozmowach.
Wszczynam kłótnie w niemych monologach.
Składam zażalenia.
Błagam o wybaczenie.

Nie, ja nie wierzę.
Nie, Boga nie ma.

Dokąd więc kieruję to wszystko,
gdy obok nie trwa nikt?

Nocą, w ciszy objęciach
za kurtyną niewidzialności czyjąś obecność wyczuwam.
Nieznana jest mi wcale, lecz dziwnie znajoma.
W księżyca blasku, dostrzegam rysy ciała w bujanym fotelu.
Szczerze swe serce otwieram.

Jednak za dnia, serce to mam zamknięte.
Tylko oczom zaślepionym pozwalam oglądać świat.

Nie, ja nie wierzę.
Za dnia Boga nie ma…

Inspiracja; L. Jerphagnom.