Chcę żyć Tobą a nie …
Twoje każde słowo, dotyk i spojrzenie wypełnia mnie po brzegi
wszystkimi zmysłami poznaję Twoje wnętrze
obejmując Cię niewidzialnymi ramionami tęsknoty…
marzenia swoje poranną rosą nakarmię
przez poszarpaną szparę przeszłości …może odgadnę jutro
nieodgadnione jutro…
Dzisiaj błąkamy się zawieszeni w nicości…
jak spragniony kwiat promyka słońca uwięziony …
między niebem a szarością codzienności
przekraczamy granice owianej mrokiem tajemnicy
zakazanej miłości
straceńcy….z wiary i nadziei obdarci
dookoła ocean naszych łez, niespełnionych nadziei
sponiewieranych marzeń …
skrywających się w zakamarkach umysłu i wyobraźni
lawiną rządz naszych, których wstyd wypowiadać…
Tak ciężko przyznać się do czegoś co czynimy
Nasz świat już się nie zmieni !
Chcę żyć ! a nie istnieć !
7 June 2010, 09:52
niesamowity styl; każdą emocję, każde uczucie ubierasz w piękne i tak trafne słowa, że staje się niemalże namacalne... cóż mogę powiedzieć... WOW!!! :)
3 June 2010, 12:55
O, Bogdanie, od tej strony Cię nie znałem :-) Powiem tylko tyle, że za co się weźmiesz robisz to po mistrzowsku! Świetnie! Miłego! Duże plusy ++++++++
3 June 2010, 12:02
Czytam i nie wierzę.. tak pięknie ubrane w słowa.. cudowny wiersz! Pozdrawiam ciepło
3 June 2010, 05:58
Piękny, pełen żalu i pretensji do losu?.. życia?. ..Ale taka bywa miłość... Czasem zbyt wiele oczekujemy od niej, choć wszystko przeczy sensowi jej istnienia.... Ale zawsze mamy nadzieję, że los się odmieni.....Gdy ją stracimy....powstają takie wiersze..
3 June 2010, 00:34
Tyle emocji wylewa sie z wiersza twego tęsknota,nie spełnienie,
a na końcu krzyk...