Twe odbicie w lustrze
Moim w sercu się stało
I ciało Twoje,
Z moją duszą się spotkało
Twoje oczy w moich
Odbijały smutek
I pragnęły go więcej
Zamiast kazać mu uciec
Wzburzyła się wina
Niewinnych warg spragnionych
Tych cichych, małych pragnień
Wciąż niezaspokojonych
Ukłonił się smutek
Oczom zmąconym
Malutki, zbłądzony
Smutny smutek wzruszony
Znoszę go do końca
Gdy się skończy wymienię
Mógłby poczuć się winny
Niepotrzebny, niechciany
Nawet niewielki smutek
Pragnie być zrozumiany