Harda dusza

twarz niczym gwieździste niebo
włosy nocnymi wiją się biczami
blado różane usta spragnione
w świetle srebrnego globu
bosymi stopami stąpa po glebie
zbłąkanym spojrzeniem szuka
siebie w drugiej osobie
jednak w matni ciężko się porusza
waleczna i harda istota
bronią jej tęskniące serce
jeszcze trzyma nad nim piecze
trzęsie się, lecz nie wyrywa
z nadzieją bijąc szybciej
i tylko słychać dźwięki nocy
i łomot dzwona sercowego
nie straszne jej cienie ciemności
brnie w uparte wierząc mocno
w to, że z chwilą odejścia nadziei
pojawisz się ty jej wysłannik
poprowadzisz do jasności
gdzie o mroku cicho się mówi
dając oparcie silnych ramion
budujące i ciepłe słowa
a także cząstkę swej duszy
tak jak i ona niegdyś
tobie ślepo zaufała
i cząstkę siebie dała…