ściana

tuląc do siebie
jego ciepłą kurtkę
nie potrafi odeprzeć myśli
o opuszczonym grobie

duszy
ściśniętej na kilku milimetrach
źrenic o kolorze nieubłaganego dystansu
stającego się kolorem snu

czeka aż u schyłku pewnego dnia
jej twarz choć na chwilę rozjaśni
złota bioluminescencja

w oku anioła
na ścianie
zielonej od łez