spóźniona żniwiarka
trawy owijają kikuty
w babiego lata bandaże
słońce liże rany ścierniskom
zanim schowa się w ciernie
nocami w ciemnym kościele
ogrzewam twarz
w blasku monstrancji
jaskółki jak wskazówki zegarów
przekreśliły najcieplejsze wspomnienia
jesień hartuje mi serce
w zbyt chłodne o tej porze poranki
łapię resztki słońca rzęsami
jak dobrze że Światło jest we mnie
4 September 2021, 11:38
To moja ukochana pora roku, choć nieloty stronią od chłodu, a noce lubią ciepłe i świetliste, to mgły poranne - jak wskrzeszone dusze - snują się przy ławce w moim ogrodzie. A ja odmówić im towarzystwa nie śmiem :)
Wplotłaś w ten wiersz wszystko, co najpiękniejsze, co cenię i czego doszukuję się w obliczu gwiazd.
Jest przepiękny, magnifique!od giulietka i Malusia_035
3 September 2021, 08:09
"Jak dobrze, że Światło jest w Tobie" :) Pan Jezus odbija się blaskiem w Twoim sercu i w Twojej twarzy... :)
Jak dobrze, że Światło jest w Tobie - pozdrowienia serdeczne!
