Pożegnania Czas
To, co aurą cudną się zdawało
Spowił gąszcz czarnych chmur
Już nie zagra serce tak jak grało
Między dwojgiem za wysoki już mur.
Zaufanie obrało kierunek nieznany
Już go nawet cud nie zdoła dogonić
Uśmiech szczęścia trwogą zamazany
Oczom pozostało jedynie łzy ronić.
Miłość, która właśnie w bólu dogorywa
Spocznie na zawsze w pamięci mej grobie
Szczęścia zaznałem i choć teraz go przegrywam
Póki tchnienie we mnie… nie zapomnę o Tobie.
Autor
9 August 2011, 15:22
"Za wysoki już mur..." ale przecież niejeden mur da się podkopać w glebie serca... :) pozdrawiam :)
17 July 2011, 07:06
Drodzy moi! Ten wiersz to pamiątka a teraźniejszość jest bardziej kolorowa:)
Serce znowu puka w rytmie przy którym chce się tańczyć :)
Dziękuję Wam za serdeczność i z całego, już wesołego serducha pozdrawiam :)
16 July 2011, 19:40
Trudno jest pozwolić odejść cząstce siebie...
I nie da się zapomnieć... nigdy.Niezwykle poruszający wiersz...
Miłego wieczorku, mimo wszystko, a może na przekór wszystkiemu;)16 July 2011, 14:10
Póki tchnienie we mnie… nie zapomnę o Tobie.
Jestem pod wrażeniem Twoich słów...
Pozdrawiam ciepło i życzę pięknego dnia :))