W drodze do siebie

To ta chwila, kiedy wracam z pracy.
Ty w ogrodzie, z kotem na huśtawce.
Nieskoszone kołyszą się wciąż kwiaty,
A obłoki nad nimi jak latawce.
Wszystkie druty kolczaste i wnyki
Grzęzną miękko na brzegu strumienia.
Wszystkich gwiazd mgławice i galaktyki
Na wieczorne spotkanie się rumienią.
I ta chwila jak drżenie półnuty,
Jak westchnienie przestraszonej myszy,
Kiedy serce, zrzucając mi buty,
Śmiech dalekich ust Twoich już słyszy.
Wtedy wiem, tylko nie mów nikomu,
Bo tej chwili mi ktoś pozazdrości,
Że dotarłem do duszy mej domu,
Że dotarłem do mojej miłości.

Quid Quidem