„To się nie zdarza, żeby cokolwiek było tak, jak już było”.
~ Michaił Bułhakow ~

Jak cicho.
Nakarm mnie tym krzykiem i pozwól biec dalej.
Bo tylko w ciszy najmocniej chłoniemy smak istnienia,
nasączony osamotnieniem i tęsknotą.
Wijesz się niczym ryba na haczyku, śnięta już,
a jeszcze bezdźwięcznymi wargami wzywasz bezgłosy.
Zachody na przemijaniu zaczynają taniec,
a tafla wody jak nożem, tnie bochen pszenicznego chleba.
Kiedy jutro wstaniesz, to co ujrzysz?
Pustkowie w czarnych oczodołach,
czy szklane oczy zaślepione na jutro.
Zarzucisz niedbale na ramiona brudny szlafrok Wolanda,
i pobiegniesz w tany, naga w miłosnej emfazie.
Małgorzata dwudziestego pierwszego wieku…
Bo taniec wciąż trwa.
A przy stole tak samo jak wtedy,
mierzy się człowieka dwoma kategoriami:
Pierwszej i drugiej świeżości.

Ty jak matka rozdajesz głodne brzuchy i zabierasz ostatnie okruchy ze stołu niewidomego…