Chłody kosmosu

To nic że umieramy
To nic że umrą
Ciała naszych dzieci

To nic że upadamy
Wszak jeszcze tu stoimy
Nie zgniotą nas do ziemi

Choroby wojny oraz głody

I chłopcy nasi młodzi
Co padną przy okopie
To nic że młodzi
Że życie starym
Jest zbyt drogie

To nic że nas opuszczą
Kobiety przy porodach
Oddając życie
Życie nowe dając

To nic wszak my jesteśmy
W kosmosie zawieszeni
Pomiędzy ekstremami
Naprzeciw wiatru bez nadziei
Pomiędzy mrozem
Brakiem tlenu

Jesteśmy jednak
W rajskiej pięknej ziemi
My zawieszeni
W czaso - przestrzeni
My szczęściarze
Choć bez nadziei

To nic że umieramy
Przygodnie przy strumieniu
To jednak jesteśmy
I naturalne że giniemy