o zimowych aniołach
ten szron
jak wszystko w moim życiu
zwalił mi się na głowę
już miałam założyć szalik
zaciskać złość w rękawiczkach
gdy z pierwszym płatkiem śniegu
nagle mi przyszedłeś do głowy
niedzisiejszy
ponadczasowy
czekający z dobrą nowiną
wytrwale pod moim oknem
z zakłopotaniem na blado-różowych policzkach
18 October 2016, 09:55
Już sam tytuł wystarczył by mnie zachwycić :)
Fiodor Dostojewski pisał "piękno zbawi świat".
Twoje wiersze zawierają dobro i to piękno, budzą [choćby tylko we mnie] moc serca.
Dziękuję za każdy wers.
18 October 2016, 09:04
Witaj eM:)
Uskrzydlić skrzydlatego... to dodaje skrzydeł:)
A jeśli mówię w anielskim języku, to musiałam mieć dobrego nauczyciela:)
Dziękuję!17 October 2016, 13:55
Ach! Cóż za nastrojowość...
Anioł, niczym znak ładu, rozsypujący wraz ze śniegiem okruchy sacrum.
Uskrzydliłaś mnie tym tekstem, wiesz?
Długo pozostanę pod jego urokiem.
I jak ja mam nie twierdzić, że mówisz do mnie - z wierszy - po anielsku... :)