post mortem

ten ból będzie zabierał cię powoli
dzień po dniu głucho sączyć się musi krew
do której przykładając jałowe wspomnienia
rozdrapiesz stare niezagojone rany

to uzależnia
i nie szukaj ukojenia bo nic ci go nie da
nie próbuj ramion nie kosztuj wina nie chwytaj dnia
bo pazurami chwyci cię ten ból który wyszarpie z głębi odrobiny pozorów szczęścia

zaszyty w bezpieczeństwie będziesz zaszczuty
a mając uśmiech serdeczny będziesz go nieść z przebitą piersią
czasem zapatrzysz się w niebo szukając niewidzialnej
i skłamiesz, że zachwycasz się prostotą świata

która w tobie runęła
post mortem
ukochanej