Tego co już czas nie zwróci
zostawiając ślad po sobie.
Co uwiecznił w wizerunkach
i utrwalił w każdym słowie.

W kaligrafii jak i w druku.
W wypowiedzi albo w śpiewie.
Zapisane w pamiętnikach .
Listach do mnie czy do Ciebie.

Tych dziecięcych lat beztroskich.
Dorastania i młodości.
I niewinnych pocałunków.
Spojrzeń skorych do miłości.

Że oprószył srebrem włosy
i w ramiona wspomnień pcha.
Że obdziera nas ze zdrowia
i wysysa je do cna.

Żal. A jakże. Żal mi bardzo.
Jest tak wiele do stracenia.
Zwłaszcza... jeśli człowiek
wciąż w zanadrzu ma marzenia.

Tego co nieublagalny czas
pozostawił hen. Daleko.
Na poddaszu w starej skrzyni.
Ukrył na dnie. Zamknął wieko.