Nie tkany snami...

Tam gdzie wrony
na przedmieściach
zawodzą stadami
stoję
z aparatem
uwiązanym do serca

Obraz uderza we mnie
wijąc się śladami śmieciarki
wiozącej ostatnie dni istnienia
wielkiego osiedla

Kaskadami
opada koszmar istnienia
podrywają się uczucia skrzydlate
dłubię słonecznik
robię zdjęcia i rozmawiam
z wątłym czasem
szukającym wytchnienia.